no bøte paa, aa defor gav ho Kjyrkja ein Gard, som
heite Stade, for i den Ti’e trudde Folk, de va de saamaa,
kaa gale dom gjorde, naar døm berre gav myki
aat Kyrkjunn.
Men so kom de ein ny Prest aat Vaagaabygdenn. Han tok te me Messunn tiligar um Sunndaagaan ell Gaamallpresten hadde gjort, aa Gjaartru Gjæsling kom forseint aat Kyrkjunn di fyste Gongenn. Detta tykte ho va ei stor Skam for hena – denn rikaste Fruga i Bygdenn – aa ho hadde no alder vore vand ve aa staa tile up um Morgon, allevis no ho va vurte gumul, so de vilde ho inkje no held. For aa sleppe den Skamme fekk ho da taalaa de so me Preste, at han inkje skulde samringje, fyrr ho va kome paa ein Bakkje tett de Kyrkja. For de han gjorde ette henna Vili, gav ho Kyrkja ein stor gild Gard, som heite Sande, aa som høyre Prestgarde te enno. Si’a um Helgjedaagaan laut Presten setja ein taa Husmennom sine te aa sjaa ette, naar ho Gjaartru kom paa Bakkjen sin. Naar han da fekk sjaa hena, ropte han uppi Stupulen aat Ringjarom: „No kjøm Stasen, no kann døkk laagaa døkk te aa ringje!“ Si’a den Ti heite Bakkjen „Stasbakkjen,“ men i di siste Aarom e Veigen vurte umlagd, aa no e den gamle Stasbakkjen ein fin Aaker.
Inkje rett langt fraa Hugukyrkjunn i Vaagaa, ligg
de ein Gard, som kallast Kleppe. Der ha de i gamle
Daagaa livt nokre taa dessa Storfolkom, som aatte di
