De lei ei Ti fram. So fekk Sandburiddaren Hug
te aa gjeste ein Riddar paa Lesja, som han skulde lite
fraa fyrr, for den Kroppen hadde ti fraa honom naagaa
Fe ein Gong. Dotter hass va att heime, aa han
va inkje komen langt, fyrr ho sende Bo aat Valdresriddare,
at han skulde koma, for so hadde dessa tvaug
taalaa de fyrr. Han kom da de fortaste han orka, aa
fekk Gjenta me se aa sette Eld paa Sandbu me di
Ordlagom: „no gale den rau’e Hanin over Ulvehi’e;“
aa so bar de burtover mot Valdres. Men han kom
ikkje lenger ell te Fuglsæteren den Kvelden, for han
trudde ikkje, at Sandbu’en skulde komaa heim att so
snart.
Men um Kvelden kom han Ivar heim aa fekk sjaa Garden sin lagd øy’e aa Folke drepne aa Dottere røva; da skynte han kem de va som hadde vore der. So tok han ette burtover Fjelle. Um Natte kom han aat Fuglsæteren, aa da døm rei framover Myrinn, ba han Ivar Sveinenn sine um aa taakaa smaae Bjørkebusko firi se paa Hestom, at Valdresen ikkje skulde merke, at de va gale paa Ferde. De lykkast au for døm, so døm kom over Valdresen i djupaste Søvn. Alle vart drepne so nær som Riddaren sjøl aa Gjenta aa ein Svein. Riddaren tok Gjenta unde Arme. Han fekk ikkje Hesten sin me seg, aa de va inkje tenkjand for honom aa komaa so langt som aat Bru’nn over Sjo’e. Han tok da Beinveigen over Fjelle, for han visste ein Sta ein kunne hoppe over Sjo’e. Daa døm kom dit, va Gjæslingen atte i Hælom paa Valdrese. De va ikkje Ti te aa umraa seg. Sprange over Sjo’e e ikkje so myki breidt, men paa Valdressi’a e de naagaa høgre,
