gen min kneggja?“ Han snøgga se rei’ug te reise dit, men han kom for seint.
Daa Stø’ingen va,reist fraa Bu’nn, tok Bjødnen te aa vilde brjøte se inn. Fysst slo han eit Stykki or Bu’ahurdenn aa vilde inn der, men so hadde Kjeringi ein stor Mysukitill paa Peise, aa so tok ho ei Sleiv me sjø’andes Mysu aa skvette paa Bjødnen, so han inki slapp inn. Men teslut klauv han uppaa Take aa vilde smette ne Ljøren, men so lengi de va sjø’andes Mysu i Kitille aa Kjeringi skvette paa han, vaaga han se inki ne der helde. Daa de va Ende paa Mysunu i Kitille, va ho reint raa’laus. Endele hugsa ho paa, at de laag noko Næver unde Sængjehjalle, ho tok aa kveikte i desse Nævradn aa sette dei paa ein Stav aa rak de upp aat Bjødne; han aabudde no paa aa vidke ut Ljøren, so han kunna sleppe ne igjøno. De vart Ende paa Nævrenn me, aa no visste Kjeringi ingin a’n Raa en aa gaa ut te Bjødne, at han inki skulde koma inn aa tyne Baadne henna. Fyrr ho gikk ut, tok ho ein Rjumeembar aa ein Brøleiv aa sette burt i Sængi te Baadno, at dei skulde hava noko aa moroe se me, aa inki sakne hena so snøggt. So gikk ho ut, aa daa Bjødnen høyrde, at Hurde kom upp, sprang han ne, taa Taki, aa reiv Kjeringi sund. – Daa Mannen kom paa Stolen, raus[1] de berre i hena; Bjødnen va burte.
Ette dei Dagi sogo dei inki meir te dei Bjødne paa Smettbak. Men try Aar ette vart de skote ein Bjødn i ein stor Graanskog inki langt fraa Heimbyg-
- ↑ rjøse raus (hrjoss, hraus), draga sidste Andadraatten.
