So toko me paa Haimvegen; men de høvde so gale, at ain taa Menno hadde drukki før myki, fyrr me foro haimate; han kjøyrde fram um haile Fylgje me Hug aa Skrik, men me leto han raise aa alder ænsa han, aa me kjøyrde attende likeso fint som fram. Daa me komo nord i Bygde, visste me ’ki Orde taa, fyrr de sto ain Mann ne me Vegi me sin Brennevinsbutill; de va ain som va skyld dai, som daa va jarda. Han skjenkte uss alle kor vaar Dram aa fylgde so me uss aat Likferdsgarde, dit me daa komo lite snudne. Daa me komo ne’a Huse, sprang Kjømaisteren framum før aa staa ve Dydn, nær me komo fram, te aa be’a uss inn. Me svamra[1] daa ute i Garde lite, te Hestadn voro noko innhatt, aa noko toko dai burt te se dai nemmaste Grannadn. So gikk Lensmannen fysst inn, aa e som va fremand der ette; daa va de sessa aat Borde noko gamle Menna, som inki hadde vore me ve Kyrkja aa so nokle Kjeringa ova Borde; men Ekkja ette Manne, som hadde doytt, sat sjølv i Hægsæte. Ette kort me komo inn, helsa me i Hønde paa alle dai som soto der fyri. Daa de va taagjort me Helsingenn, komo me te aa seta uss. Kjellarmennadn komo trast me Øl aa Brennevin, men inki mair ell ain Dram daa paa ait Bel. Ølskaalidn vorto jamle umsende; vi’are vart de inki, fyrr me komo te Borde. Me soto daa aa svalla lite, te Kjømaisteren saag, at alt va rai’ugt; daa kom han aa ba uss staa upp taa Bordkrakki, at han kunde faa taka te aa sesse. Fysst tok han Kjeringi aat Lensmanne aa sette fremst ova Borde,
- ↑ svarma, sveima, sviva umkring.
