Side:Segner fraa Bygdom I.djvu/137

77

De vart eit Bel, inna me toko te danse. Dur sprækaste Dansaren tok Bru’e som ette Skikki skulde vera den fysste. Brugomen skulde no fysst ha dansa me Bru’nn, men han kunna inki, aa so fekk han are te danse for se. So skulde dei danse tryaa Dansa me hena kor, alle dei sprækaste Dansaradn. De heltst ei Ti. Rett som de va, vart Bru’e burte, aa e da me forgrunig, kor ho bar aav. Men trast derette kom de ei Kjering inn ette Brugome. E gikk ette, men dei saago ’ki me. Dei gingo upp i eit Loft, men som dei voro innkomne, læste dei att for se. E stillte me uppaa Re’adn^[1] aa saag inn igiøno Lyklehole; der fekk e sjaa, at Reidna^[2] vart taahatt, aa dei flette ho uppatt. Brugomen tok Hetta aa sette den ne paa Huvu henna, se’a kom de ei Kjering aa stellte so fint paa ho, som ho skulde vera. Ho spurde Brngomen: „keim set du ho paa for?“ „For me sjøl,“ sa’e han; se’a stellte dei ho berre me Slør aa Stell. Daa de va taagjort, tok Bru’e upp ein Brennevinsbutill or Kistunn sina aa skjekkte fysst Manne sino; se’a vart han kalla Mann aa hona Kjering; gav so alle som voro i Lofte. Daa e skynte, at dei vilde utatt, sprang e ne’att so dei inki saago me. Derme gikk Bru’e fyri i rette Bryllaupsstugo, skjekkte so fysst Verfar sino; han tok Glase i Haande aa ykste hena te Lykke me Hettunn aa ba ho vera vælkomin aat sitt Hus. So skjekkte ho Vermor sina, aa hona gjorde samaleise, som Mannen hadde gjort; gikk so Bru’e i Dansarstugo aa skjekkte alle som

1. Flt. av Re (rið) ei Svaal.
2. Brudabunaden.