fram eit lite Bel, aa Fvlki soto aa gingo som dei sjølve vilde. E sat aa tenkte, muntru me inki sku snart ut. Rett som de va, sa’e Kjømeisteren, at de lei te dei Ti’enn, me ’ki lenger kunna drygje, men maa te snugge uss snart te Vegars. Han tok daa te aa sesse, Brufolki i Hægsæte, Verforeldro ve Roskaape aa dei Kjeringadn som voro mest vardand[1] ova Borde burt igjønum, se’a are, alt me de gikk aat Borde. Fremst paa Bordkrakksenda sat den eldste taa Skyldingo, Brøradn deire derette aa so vi’ar. Daa alt va taagjort me Sessingenn, vart de skjekkt ein Dram kringum Borde aa so framme, aa Ølskaalidn vorto sende um. So gikk Kjømeisteren burt aat Skaape aa ba alle tigja, aa la’e so ut ei Tale for Brufolko. E minnest væl, koss han tok te, de va me dei Ordo: „eit mildt Ord stille Illska,“ aa daa han hadde taatala, song han eit Vers. So tok han Haande aat Brugome aa synte hono, at han fysst skulde taka Far sin aa se’a Mor si i Haande; me’a takka Kjømeisteren Foreldro hass for kor Dagen han hadde vore i deires Hus, me viare. So voro dei rei’uge te fara. Kjømeisteren resleidde ute, koss dei skulde kjøyre, at de skulde vera ein Mann aa ei Kjering. fyri, so Bru’e derette Brugomen, aa so dei som vore vardand, Menna aa Kjeringa anna kor, aa ette va de Guta aa Gjentu. Me di sama dei losa or Garde, visste me ’ki Orde taa, fyrr de kom eit Skot, so Hestadn sprotto høgt i Vere. Kjellarmennadn sprungo ne’um Huse aa sto’o der, te Ferde hadde ra’a[2] se te,
