Nær daa den Ti’e kjem, at dei synast dei vilja gaa den Vegen, so maa dei uppedaga de for Foreldro sine. Guten sigi de oftast te Mor sina, taa di de e uvandast[1], tykki han, aa hona ska daa se’a te Far hass. Paa sama Haatten e de me Gjentunn; finnst de daa ingin Motebaaru paa nokon Si’e, so ska Guten tala me se Foreldrudn sine aa reise dit som Gjenta e ifraa, aa her bi de daa aavgjort, at dei sto hava korare. Gjenta fær ei Gaavu taa Gute te Merki paa, at de ska staa stødt som dei ha lovt korare. Snart ette reise dei te Preste aa krevja Lysing, aa de e oftast Far te Gute, som ska faa de greidt. Se’a taka dei te aa laga te Gjestebo’s; dei bryggje aa baka i lang Ti. Nær dei so era komne so langt me di dei sko hava rei’ugt te Gjestebo’e, at dei kunna seta Dagen, so sende dei ein Be’armann ut umkring Bygde tvaa Daga fhriaat; han ska be’a Folk te Gjestebo’s. Te Be’armann maa dei sjaa aa faa se ein som kann faa Kjasten upp nær han kjem inn te Folk. Han ber daa Ærende fram aa nær han kjem inn i Stugu, sigi han so paa Lag: „e skulde be’a dikka fraa hono (Ola Sata) aa hena (Ragndi Ro’nn) um de vilde gjera dikka so uvande aa koma te (Sata) um Thorsdagen, alle som sleppe laus, aa um de daa vilde koma so tile, at de vorte me te Kyrkjunn.“
Nær dei tvau, som sko giftast, hava Heimen sin nett ve korare, so bli de ’ki meir ell ei Grend be’en; men hava dei heime langt fraa korare, so maa dei be’a kor si Grend. Dei som era bedne maa daa laga te Sending, som dei hava me se aat Gjestebo’e. Te
- ↑ lettast.
