an Hall var ikkje anna han stakar, han var berre ein hund.
Men um han no og berre var ein hund, so var han daa kor som er ein framifraa hund; han var framifraa baade stor og klok, og livde dertil sitt hundeliv so framifraa utbytt av lagnaden millom lukka og ulukka, at livssoga hans, vissa for meg, eig fullt so vel krav paa aa minnast som mangt eit mannsliv.
Men fyrr eg no held vidare fram, lyt eg fyrst faa lov ganga noko attende og fortelja litevetta um nystova heime paa Kvaale, og kor det bar til at ho vart bygd.
Godfar min, han gamle Per Kvaale, var innpaa fem og seksti aar gamall daa han fylgde andre kjerringi si til jordi. Men der var livseld og livshug i gamlen enno; ikkje lenger til enn aaret etter kom det upp, han hadde i tankar aa gifta seg att, og det med ei taus paa godt og vel dei tvo og tjuge.
Same sumaren var det han fekk bygt seg nystova. „Fær du ein gamall mann, so skal du no likevel faa deg ny stova, Mari,“ sa han godfar.
