94 l.lSTER OG MANDALS AMT. Ja Some guda (lei æ so l(lengjen, dei fyje jentenn iaagr aa enge; aa la so fyje so langt dei kan, men dei ske aldre faa mæg i fang. Bære va dæ aleine bliva, hell ta seg ei, han kan ikkje liga; bære X—a dæ aleine gaa, hell n1e skje trega dæ om ett mr. Ja snille kara so vi me vera aa ikkje oprør i Smaa gjera, men me vi hm-a os so snilt me kan aa ikkje ræast før nogen mann. Dæ va t-vo drengje, dei va so trune, dei lae veijen i dæ øvra tune; dei tvo dei fyddest før selSkap skuld — den tre’e ville le sitt vena gull. Eg veid no ikkje koss hør æ laga: eg t-ykkje bør græde haa berg aa dala; eg veid no ikkje koss daa ber t-e: eg tykkje bør græde baa ve aa tre. Me vi kje hald’ okk iblant (lei rige. som sid’ i kronæ aa myge pibe; men 1ne vil hald’ okk iblant. del Smaa, som kjøbe veire haa kvide aa graa Ja hør æ guden, æ laag i tupta. han æ kje hør den som ska han tugta; hør æ guden som vaaga sæg, han æ kje hør den Som tugta mæg. Den snille guden ste oppunde svala, han vill’ so gjedna— mæ jentaa tala; so sette han paa ein liden sving, so 1’ydde han jentaa i lopte inn. Kjenn’ du guden mæ den gule lokken? Han jekk aa sigta i jenteflol(ken. han jekk aa skotta ette jenta-a si, Som han har sneg1a et1’ so lang ei t-i. Kjenne du guden i den gule vest-en“? Men du maa tru han sad kjekt paa hesten han sette hove so bugt i sky, so rei han mitt i l1engedy. l)ei tar mæg ikkje før jentenn sneia; meg he tri jente-. dei vil æg eiga, seg he tri jent-e. dei held æg kjær, derfor flagr’ seg eit bi1 mæ kve1—.
