bundinn eða fleiri. þá er hann þiófr. Ef þiófr er fundinn í búri manns eða í öðrnm stað. þá scal binda á bac honum fóla í því fylki er þiófr er tecinn oc föra ármanni bundinn. oc halldi ármaðr til þings oc af þingi í fiöru. en ármaðr fái mann til at drepa hann. oc svá þiófa alla. En böndr scylldir til at fylgia þiófi til dráps. þá er af þeirra ábyrgð. En ef þeir vilia eigi fylgia. þá liggr slíct við sem þeir[1] eigi þat þing. En fé allt er tecit er af þiófi. þá á sá er þióf tecr. ef eigi bersc öðrum manni vitni[2] til. en alla aðra lausa aura á konungr. Sá ábyrgiz þióf er bindr .xv. mörcum við konung. þar til er hann setr hann bundinn á flet ármanni. oc hafi vitni við. En ef þiófr vill veriaz. þá fari hann útlagr. En ef setr[3] þióf lausan. þá er sá secr .xv. mörcum við konung svá ármaðr sem annarr maðr. En ef maðr stell minna en ertog. sá er torfs maðr oc tiöru. geri honum geilar oc casti at honum slícu hverr sem vill. oc comiz hann á braut sem hann má. oc eigi réttnæmr síðan. En ef maðr stelr minna en þveiti. þá scal heita hvinn um alldr síðan. oc eigi engan rétt á sér síðan.
13 (xiiij) Ef maðr legz nndir kýr manna oc dreccr. sá maðr á engan rétt á ser.
14 (xiiij) Ef[4] maðr gengr í laucagarð manns eða[5] hvanngarð. sá a ecki á ser þó at menn beri hann oc beysti oc taki öll föt af honum.
15 (xiiij) (xv.) Ef maðr ferr at veg með rossi. oc stendr hey nær götu. þá ef hann þarf. þá taci hann sem ross hans þarf at eta. en ef hann hefir brott. oc verðr hann fundinn með því. þá er hann þiófr.
Tylftareiðr um landráð. (1.)
Tylftareiðr um húsbruna [oc loðbruna.[6] (2.)
Tylftareiðr fyrir morð. (4.)
Tylftareiðr um tryggrof. (3.)
Um sílldfisci. (5.)
Enn um sílldfisci. (6.)
Hér hefr upp átta settareiða. Er hinn fyrsti um naut manns. (7.)
Um annan settareið. (8.)
Um hinn þriðia settareíð. (9.)
