| Frostathings-Lov. (XIII.) | 241 |
bió viti annat sannara. En ef maðr andast sá er á iörðu bió. oc kallar landsdróttinn úlokit lanðskylld. þá nióti arfi hins dauða vitnis síns at lokit er. oc svá um alla ábúð iarðar. ef ecki er vitni til. þá sveri landsdróttinn til síns máls. oc svá ef landbúi var útlagr görr.
2 Ef madr brennir hús af iörðu manns. þá scal hafa gört hús a .xij. mánaðum næstum ef hann á mála á iörðu. En ef eigi er máli tekinn. þá hafi fört timbr á tupt til iamgóðra húsa oc allt þat er til þarf nema torf. oc hafa reitt fyrir mitt sumar hit næsta. En ef eigi er svá reitt. þá scal landsdróttinn hans cveðia hann til þess alls er eigi er til fengit. ok landnám á ofan. En ef maðr gerir kalldakol a iörðu manns. þá er þat ef maðr ferr af iörðu fyrir nott helgu. þá scal hann giallda mercr .iij. oc scal landsdróttinn hafa þat allt er eptir er. En landbúi scal engum manni (lofa)[1] reit at gera nema syni sínum oc sveinum eða friálsum manni þeim er vinnr með honum. nema leyfi landsdróttins se til. oc hvergi gera nema falli við acr eða við engi. En ef .ij. menn búa á iörðu einni. þá scal sín hús hverr hafa ábyrgð við elldi oc svá um marcir. þó at af annars þeirra elldi komi. En ef leiglendingr ferr af iörðu manns oc hefir upp slitit stöðu garði. þá scal hann reiða vönd oc staura til garðs. En ef ferr af iörðu oc hefir eigi reitt. þá reiði hann síðan oc leggi á landnám. Traðargarði ödrum scal hann eigi upp slíta. en ef[2] upp slítr. gialldi landnám. En hvanngarð gerir eða lauca. hafi brott með ser hálft hvárttveggia. oc bleðia af til miðsumars lauca. En ef maðr tecr mála. þá scal sá halldaz[3] sem vitni fullnast til framast. þó at landsdróttinn seli iörð. En ef landsdróttinn er búslítsmaðr oc vill fara til sinnar iarðar. þá scal hann undan leysa iörð sína einni iarðar leigu[KM 1] oc segi honum til fyrir nott helgu. at hann er búslítsmaðr. oc sanni þat með eiði sínum.
3 Ef maðr hefir reitt forleigu fyrir iörð manns. þá scal hann hafa mála sinn sem vitni berr til. oc svá arfi hins dauða ef hann deyr. En ef maðr deyr oc hefir hann eigi innt mála sinn. þá hafi arfi hans eina örð[4] síðan. oe svá þó at prestr byggi. En ef maðr segir eigi iörð manns lausa fyrir helgu nott. þá scal hann hafa þá iörð ef landsdróttinn vill hallda (við)[5] hendr honum[6] at leigu slícri sem næst var. En eptir helgu nott. þá bióði landsdróttinn honum[7] iörð þá. Nú vill hann[8]
- Jvfr. Cap. 2. G. 73. 74. 75. 98. 99. Cap. 3. G. 72.
- ↑ Ordet lofa er her tilföiet efter den nyere Landslov VII. 18., hvor dette Sted er optaget.
- ↑ hann — tilf. b. f.
- ↑ hallda — e. d. e. f.
- ↑ Rettet fra Afskrifternes iörð efter den nyere Landslov VII. 1.
- ↑ Mgl. i Afskrifterne, men tilf. efter den nyere Landslov VII. 7.
- ↑ Her synes „þá tólf mánaði“ at være udeladt, see den nyere Landslov VII. 7; eller ogsaa staaer i det Foregaaende iörð f. örð. [KM 2]
- ↑ hínum — c. d. e.
- ↑ hinn — c. d.
