| Gulathings-Lov | 85 |
drepa hofuð af hanom. æða drottenn hans syni með settar eiði. Ef stelr útlennzkr þræll. æða utlenzcra manna synir. þa scal[1] beria húð af hanom. æða drottenn hans have hyddan hann firi fimt. en ef eigi er þat gort. þa er þræll upnæmr ármanne konongs. þa scal armaðr hava hyddan hann firi fimt. þa ef hann gerir eigi sva. þa scal hinn hava þræl sinn er a. oc beria enn huð af hanom gorfalla. Sva scal ambáttar utlenzcar at somu. En ef drottenn vill synia firi þau. þa scal hann synia með lyritar eiði. En ef sa eiðr fellr. þa scal beria huð af þeim oc giallda aftr stuld. allt þat er uspillt er. en hálft þat er spillt er. oc sva firi umaga at somu. En ef stelr leysingia mannz. æða ambott her alen. þa scal skera af henne annat eyra. En ef hon stelr annat sinn. þa scal skera af henne annat eyra. En ef hon stelr hit þriðia sinn. þa scal skera af henne nef. þa heiter hon stuva oc nuva. oc stele æ sem hon vill.
260 Nv verðr maðr af þyfsku utlagr. þa scal sa taca er stolenn var giolld fiar sins. or fe utlægu oc fola. at þrim giolldum.
261 Nu stela þeir stuld einn saman frials maðr oc þræll. þa er sa þiofr er frials er. en þræll scal ecki verða sins um. þvi at einn stelr sa er með annars þræle stelr.
262 Nv kenner maðr þræle mannz herlennzkum. at hann have stolet. þa scal boande bioða hann til raunar. nema hann vili eid vinna firi hann. En hinn scal hallda hann halvan manað til raunar. oc selia hann aftr limheilan. oc leggheilan. oc pina hann hvarke við elld. ne við iarn. ne við vatn. En ef hann er sva pindr at hann seger stuld a hendr ser. þa segir hann með ræðzlo. nema hann með sonnom iartegnum sege. þa er hann sannr at. Nu segir hann a hendr friolsom manne. þa scal þræll i tocum sitia. til hann hever undan först. æða hann verðr sannr at. En ef hann föresc undan. þa scal þræl drepa.
263 Nu tecr maðr hauc bundinn i reiðri. oc leynir þa er hann þiofr at. ef hinn lysir er atte. En ef maðr stelr slætringi af iorðu manz. þa er sa þiofr at. syni með lyritar eiði. fellr til utlegðar. oc sva hit sama firi hauca.
264 Nu kaupir maðr iorð at armanne. þa er hann þiofr at. nema hann kaupi a þingi. En ef maðr selr veiðzlu iorð sina. þa verðr hann þiofr af. en eigi sa er
- ↑ I Mbr. ved en aabenbar Skrivfeil: „sca“. A. M. læser: „scal“; ligesaa C. A. M. 306 f. og 66 qv. samt C. Thott. 2083 qv.
