«bø—bø» som ein ukse. Men når e so bora på før høgt, so vart’n ill å skreik:
«Du er rent gal du Ole; du må ikke skremme pjørn for meget.»
«Når me gango, so skulle han finne vegen attende te stølen ette eit kompas ’n hadde. Å koss me hadde gøngji om dagen, so skulle’n alti’ ha stølen i den retningen som nåle hadde peika om firimeddagen, da me gango ut. Men du kano veta koss dæ peika. Å når me so hadde gøngji og vildra ette dissa kompase bass, å dæ vart mørt, so vart e lei, e. E fant ein ukse uppi lia, å den jaga e firi us, å kom beint fram te stølen. Dæ va beste kompasæ, dæ.
«Kor kveld so så’n: «I morgen må vi tidlig opp for at finne pjørn, Ole.»
«Ja om mørgon kommo me up so ve ni-ti-ti’e, å før me fekk rigga us te, hadde klukka minst vørte tølv. Når ho so vart eitt, skulle me ha meddag — dæ va dæ sama kor me voro — og då voro me som øftast inkji langt utafør vøllen. — So va dæ te å pakke inn att, og få kløvlassæ på riggen, då va dæ langt ut på ettemeddagen.
«Han va no galen, ser du.
«Men ein gøng fongo me virkele sjå bjødn lell. Dæ va uppi skogkante. Han kom fisst, å e kom ruggande ette mæ kløvlassæ å bukken. So fekk e auga på bjødn eit stikkji unda. Tiskeren masserte på burtette snaufjellæ, so bjødn snart ville ha set’n.
«E sprang fram å tok i ’n å sa: «Der æ bjødn.»
