og snart voro me ette der me mæ. Jaha, der stondo me å akkederte.
«Me hadde kobla bikkjudn, å lagt ifrå us børsudn. E skulle krabbe in i ule å sjå koss dæ såg ut, å e stakk inni’o mæ ein kjepp, å dæmæ so nådde e burti noko blautt — i dæ sama smatt røven ut gjenom eit høl i andre enden på ul’n — eit høpp over ein diger stein, og burte va’n . E up, fata den nemmaste børsa, dæ va endå hagla åt bakare, å mæ den skaut e bom, før e va ’kji vand ve’o, ser du.
«Bakarn vart so førfjamsa, han, at’n sleffte kobla, å bikkjudn sette a’gåle utover, mæ bøndo slengjande ette se. Men dæ vart los, gut, dei voro hale te å jaga dei bikkjudn, å steitande go’e voro dei.
«Ovafør kvednahusæ æ dæ eit høl i bergæ; beint dit bar dæ, å der smatt røven innatt. Dæ vart eit lurveleven på bikkjudn, te me kommo ette å fongo kobla dei.
«Men dæ æ langt in dæ hølæ, so dæ va inkji so lett å nå like inn te røve, å me hadde ’kji noko å ta’n mæ. E spikka me tå ein lang kjepp te å stikke mæ; men bakarn drog ne te bygd’n, han, ette bæ’re greiu.
«Mæa dreiv no e å stakk å stakk, te e kjende noko blautt, å e skjønte e va burti røve. E lirka å lirka so lengji, te e fekk tulla kjeppen fast i håra, å fekk drigji’n so langt ut at e nådde i bakføtadn. Men dæmæ høgde’n te over fingadn mine, å vart hangande fast, å e rikte hønde te me so fort, at e slengde røven
