den gongen heill den er nå, veien er lagt om sea. Da var de dobbeltsving, fyst tvers av tel venstre, så helt om i ein tverr helsving tel høyre att. Je lå flat i veien, gut, fyst på den ene sia, å så på den are, å jamen gredde je ’n au. Min forbi svingen sto de ut eit skjær i veien, å der bar de imot. Så vart je sløngt, å brakk ’ta bene på to steller, ovafør knee’ å unner, både lår-bene å legg-bene. Der vart je liggandes. Min je var heldig, — de var itte mer heill en time, da kom de ein mainn som skulle åt setra me lass, og hain hadde heldigvis ein fjærvogn som je vart kjørd neratt på.»
«Gjorde de ikke vont?»
«Å nei, je kain itte seia de gjorde så verst vont heill; før je kom hematt, min da strømte blo’e tel. De heldige var, at je hadde slik en go’ dokter den gongen. Benet vart stelt så godt som de var molig de. Min dokter’n sa at nå var de slutt både med jakt og med sykling. Min det fekk’n da itte rett i. Min lenge låg je, før je vart go’ att.»
«Men du var jo dårlig i det benet før den tiden?»
«Ja, je hadde eingong skamhøggi mei, og så gikk det betennels i såre, og knee vart stivt, du vet de kom tå de at de vart dårlig stelt.»
Ved Misteregga skiltes vi. — Skredderen fant her syklen sin igjen, og trillet utfor bakkene. Det er mest ufattelig at han kan komme fram på den, bare med det ene benet til å trå med; men det er også så kraftig utviklet, at det veier opp to andre ben.
