Side:Krag - Krøniken om hr Villum.djvu/164

Fra Wikikilden
Denne siden er korrekturlest
160

tænkt: Han vilde høitidelig anholde om Frøken Emerentzes Haand.

Saa kunde han iallefald faa vide, hvad det var som voldte Emerentzes dybe Mistrøstighed. Og reiste der sig nogen Modstand mod deres Forbindelse, saa var han da ved Gud! den Karl, som kunde slaas og seire over enhver, der vilde stille sig iveien for det, han saa sikkert vidste var den eneste Lykke for dem begge.

— Da han kom hjem, saa han Capitainen staa barhovedet i Gadedøren og vente. Villum raabte muntert til ham; men Capitainens Mine var alt andet end munter.

„Kom ind til mig, saa snart Du kan,“ brummede han.

„Hvad er paafærde —?“

„Det er kun det paafærde, at Fanden er løs, Kamerat,“ svarede Capitainen og smeldte Gadedøren i med stort Rabalder.

— Da Villum kom ind i Stuen, sagde Capitainen intet. Han rakte ham Emerentzes Brev, slog Villum paa Skulderen og gik sin Vei uden videre Forklaring.

*