— 57 —
fraa inni Holungsfjelle med honom, og da eg hadde kjørt nokre Vendur, var Rauen so stø i Greidi som ein gamal Hest.
Det var ein Gong eg gjorde ei Moseferd med honom, det vart grovt til Uppstyr. Da eg kom uppi Høgdi sette det paa med Kalddrift og Uver so det var nære gjort eg snudde heim att. Han Graapas, den vetle Hunden hans Far, gav seg med tilfjells — han Far skulde no stødt ha ei liti Sengebikkje, han, maa vita, ja eg har stødt lika Smaahundar, eg au, for di. Jau da eg kom innast paa Fuglleiken, hadde det kome ein Ulv og teki han Graapas! eg fekk høyre Jammeren frami Vegen, og saag Ulven styvde innyvi Fjelle med Hunden i Kjeften. Æva skulde eg gjera ved meg? — Rauen berre stod frøste i Naseborune, han kjende Ver av Ubeiste, maa’ta, so det saag ikje lugumt ut aa binde han og struke fraa honom. Men det var so illt aa høyre Hunden hikste og skrike Jammers-Skrik, at eg var ikje god til aa høyre paa det — og hengde Taumane paa ein Furustubbe i Vegkanten, Rauen fekk gjera ved det kva han vilde, og so sette eg etter Udyre. Eg sprang i ville Sinne, og eg tenkjer det gjekk ikje reint smaatt, hell, men Beiste sprang fort hann au, og dertil hadde han Undan-Mun. Likevel dabbast det for honom, for den vetle velfødde Hunden var tung aa halde i Kjeften og soleis seig eg inn-paa han meir og meir. Nei, da han saag eg ikje gav meg og var kome so nære honom som eit drjugt Haglmaal, vaaga han ikje anna, hell sleppe Hunden — enda sprang eg etter honom eit Stykkje. Dyre-De kor sint eg var! hadde eg berre naatt i han so hadde eg gaatt paa han med berre Nevane og eg skulde au gjort Ulv, og det kvast, au. Men han va meg for frisk da han vart lausreipa. Han sette seg lel, Beiste, da han saag eg snudde, og hengde Tunga langt utor Kjeften. Ulven hadde gripi han Graapas yvi Ryggen, so han hadde eit djupt Saar paa kvar Side av Ryggetavla etter Rivtennom; men det var no Liv i honom og han sleikte Handi mi da eg bar han attende fram-i Vegen der Rauen stod, som da eg gjekk fraa honom. So rengde eg Trøya av meg og balla Hunden inni, lagde han i Livd attfor ein Stein medan eg var inni Fjelle etter ein Mosehaug, trøyelaus i Uvere. Hunden drog seg til att; men han kom seg aldri heilt etter Ulvebite og me gjorde Ende paa honom Hausten etter.“
