— 47 —
lout no tru, at Skote hans Ola Rødning hadde gaatt av i Uvarsemdi. Me spurde baae, reint illhyfsne, korleis dette kunde bera til. Bar til? — jau, han saag baade Bukkane og heile Hopen sette paa aa ræse so fort til vinstre, og difor ottast han av, at dei kunde setja paa Sprange, so hann, for seg, tykte det var rettast aa skjote. Men da han Gullik fekk høyre det, skulde du set det vart levandest Kar, det var mest so det gneista av kvar Fingergom paa honom og eg venta berre, han skulde teki og dengt Rødningen. „Skulde du høyrt paa Make til forrdømt Lake her i Verdi! enn aa gaa tilfjells slikt! du skaut ikje Rein um han var stor som Laaven aat Presten heime i Slidre! Og ut av Budi med oss skal du fyrr Hanen gjæl i Morgo tidleg!“ Han fekk ei Avreidsle, so han var ikje ein Vatsdrykk verd etter, og sjøl tykte han nok det var best aa slite Lag med same, for me saag ikje meir til honom.
Det var grei Kar, han Gullik, og me tvo samdest godt ihop. Eit Par Aar etter slog Tora ihel honom i ei Fe-Bud ved eit av Vinstervatni. Han laag paa ein Benk ved Omnen og kvilte seg og da kom Eldingen ned um Omnspipa og støkkte Live hans. Det vart reint uhøgt aat meg, da eg fekk Døar-Ordi hans og høyrde, korleis han kom av Verdi.“
Far og Gamle-Per er ferdige med Kjøringi av Høye fraa Sætri og med den andre Gardskjøringi har det au minka av difor har Per dei siste Dagane drivi med Tresking paa Laaven. Idag tidleg naadde han ei Flo med urimeleg seig Havre og den av-laga Hugen hans; da han sette seg inn i Myrkningi var han ikje i Godlag. Ikje vart han betre da han saag eg sat paa Stolen hans, ein tung Bjørkestol han fekk so kjær da det leid paa Vintren, at han bytte burt Sæte paa Stabben i det nye paa Stolen, Far maatte sist selja Per den Stolen, da han ikje kunde skiljast med honom. Trast han kom inn-um Døri i Kveld saag han, at eg hadde teki Stolen hans, dimed hengde han svint Vottane av seg paa Kroken ved Døri, kom tok meg under Armane og senda
