— 183 —
drugt, lyt eg gjeva enno nokre Drag av sume av desse, eg var den faste Skrivarkaren for gjenom mange Aar.
Der har me fyrst Gamle-Sørhaugen, Føderaadsmannen som paa sine gamle Dagar vart ein litin Knaape med Pening i Banken. Fraa den naknaste Armodi hadde han ved fleire heppne Høvi og god Lykke rokki dit, han no var komi, og han og Kona sat sutlause for Mat og Drikke med ei liti Føraad av den vetle og kleine Plassen, dei hadde brukt til eldste Sonen løyste deim av. Gamlen var ikje so lite sjølbyrg, noko tverrsvarug og alltid som so kontant i Umgangen med Grannar og Grendsfolk. Dei vilde jamt skulde han for, at han hadde gløymt dei Dagane, da Nødi og Armodi grein i alle Sprungur i Huse hans, og gat um, at han aldri let Hjartelage renne avlaust med seg. Aa ja, det er so, maa vita, det skal god Ryg til aa bera Goddagar, og det kann vera, han var lite stuttminnug, soleis; men han var ein greiskaarin, retttenkt Mann og vilde ha Fred med alle i Grendi, og Hjartelage vaart kann me visst trengje vel, nokon kvar av oss. Han avhende kvart Aar Halm og lite Høy av den „brukandes Fø’raadi“ si, Vadmaal og Smør, og det var Smaafolk han jemnast dreiv Handel med. Naar dei so kom og lydde etter, um han hadde av desse Varom aa lata, var dette stødt Ordi hans: „ja Vadmaal har eg, Smør har eg, har du Kontant?“ — og den Gjerdi aa taka det paa var det ikje alle, som lika. Kjeringi var paa eit heilt anna Lag, ho var smaalaaten og stillfarande, lite fyre seg, som ho all sin Dag hadde vori. Husstelle deira gav lite aa gjera, vissa da „han sjøl“ tok det meste av Matlagingi; paa den Visen vart ho so handlaus, at Tidi fall henne lang og difor gjekk ho hjaa Grannekjeringom stadigt og lydde etter Handarbeid, især Bunding. Kunde ho berre faa noko aa gjera, var det aldri nøgje med Betalingi; meir hell einn Gong kom ho til Mor graatande for Arbeidsløysa, og da maatte ho raske ihop Vyrke til eit Par Vottar eller Hosur, ho kunde ha Arbeid med i nokre Dagar. Kvar Gong ho soleis fekk noko Handarbeid aa gaa heim att med, kvikna ho all upp og gjekk so lett etter Stigen som ei ung Jente.
Gamle-Sørhaugen hadde tvo Gutar i Amerika, og dei skreiv heim til Foreldri einn eller høgst tvo Gongar i Aare. Naar desse
