— 176 —
For meg var dette ei stor Stund — eg ottast for, at det skulde
slaa seg skjeivt for meg med „Dakteringi“, so det ikje kom til aa
følgjast godt eller lydast laglegt, og eg gruvde meg og skolv lite
i Maale, da eg var ferdig og las upp dette fyrste „rette“ Breve
mitt. Men den unge Kjeringi var velnøgd og kunde ikje faa
rost Arbeide nokk: ho sagde enda so stort eit Ord, at den Mannen
ho var i Arbeid hjaa ifjor Sumar, da ho var i Storelvedalen,
han kunde ikje gjort det betre, enda han var Sersjant og hadde
gaatt Underoffisjerskulen. Um det var so godt gjort som ho sagde,
er eg styggt redd det ikje var, men den Gongen baud det ikje imot
og høyre slikt Vel-Læti — eg trur no det var den Maaten eg
enda Breve paa, som ho likte so overlag: „vær hermed hjerteligt
hilset saa mange Gange fra din ømme Kone.“ Detta „ømme
Kone“ hadde eg snaka i meg av eit Brev, ein Skomaker hadde
skrivi, og som ein av Gutane paa Skulen brukte til Bokmerke.
Fraa den Dagen fekk baade „Skulin“, Hans Lykkja og Hansliguten ein farleg Medtevlar — i Fyrstningi gjekk det alltid ikje so jemnt paa, ein veit det skal ei liti Tid til fyrr ein vert kjend for den, ein er. Men da det so vart buande ein Seminarist heime, den nye Skulmestaren vor, og han hadde ei „Formularbok“ eg fekk granske det, eg vilde, jau da vart eg ved heile Grisen. Og i dei tie komande Aari var det eg som var den faste Skrivaren i Grendi, kvar Gong det var Bruk for ein slik. Og sume Gongar kom det Folk fraa Uttangrends au — kan nok vera det gjorde sitt, at eg aldri tok nokor Betaling for Arbeide og ofte heldt Papir og Brevsveip attpaa. Soleis fekk eg svinnt nokk aa gjera og til sine Tidir kunde Brye verta større hell Æra og Hugnaden; Innkomune var ikje so rare, men det var heller ikje dei, eg nokon Gong hadde tenkt paa. Ein og annan Gong imillom vart det attlagd ein 2- eller 4-Skilling paa Borde som Ytaren forplikta seg til Liv og Sjæl paa, at eg skulde ha for Brye, men slikt gjekk ikje jamt paa. Og ein Gong veit eg ein gamal Ungkar og velstaa-ande Gnikar stakk eit Markestykke ned i Vesteluma mi. Men da hadde eg au skrivi ei „Fledføringskontrakt“ so han tykte nok, det var Arbeid for eit Mark, minst.
Var det so med desse Skrivarhandverki mine, at det gav lite
