— 156 —
Mark og held slik Gaul og Leven i Fjose fyrr dei slepp ut um Morgonen, at ein høyrer mest ikje Manns-Maal. Øykjine har til no gaatt ute Døgre igjenon, men dei siste Nætane er dei vorti bustute i Haarstodi og vombute av den frosne, rima Hamni, so no lyt dei nok setjast paa Stallen med Nattier.
Idag var det mest ikje Namn til Hele, for heile Dalen laag stappfull av Skodde, so kaldvaat og sur au, at det var grovt og med slik Lugt, at ein mest kunde brote seg med same ein fekk Teven i Nasen. Klokka 6 idag bar det til aa dundre paa Laaven med 2 Tustir so Dvergemaale svara burti Kvernbergshaugen — dei skal sjaa til aa faa treska eit Par Turkor snarast dei vinnst, so ein kan faa mala paa Bekkekvenni fyrr Vatne kyller burt. Og so er det lugumt aa turke Korn no, medsame Braakingi vert slutt, medan den varar lyt Turrstugo haldast varm likevel, og da gaar det ikje so mykje Ved til aa elde ho upp etterpaa.
No, det var idag dei sette paa med Hampen, maa vita; ingen Under det dengde og slog so fælt uppi Turrstuguskuten, mest som det skulde vori Kapping med Truskarom um aa halde Dunder. Jau der uppi sat ho Marit Rusten og Aarhauga ved kvar si Braak, fakta seg aa braaka so Hampeagnine stod som ei Skodde fraa deim. Eg maatte sjaa dit, for paa Laaven var det ikje komande idag, dei var tvo Mann der. Det saag ut til aa gaa med Bør, der i Garden — ettersom kvar fekk braaka ei „Brugde“, smatt dei inn i den varme Turrstugo etter ei ny Hampehendle og so under Braaki med’n som dei skulde vore i ovende Sinne, baae tvo. „Nei, meinar eg ikje Kaas’n allt er paa Føtom, au! — velkomi i Lage, no har sagte du vori i Utlandom att, du, sidan sist me laga til Hampen her?“ Det var Aarhauga som tok soleis tilords, da eg kom aa sette meg paa den store Hella uttan Turrstugudøri. I dei næraste Aari fyrr, skulde eg nok ha fortalt baade henne og fleire til um Uttanlandsferdir eg hadde gjort, um fæle Dyr, Krig og store Byir. Desse Sogune, som eg vist hadde sanka To til, naar eg sat og høyrde han Svein Bjørnstad fortalde utor Bladom, var nok eventyrlege i hardaste Lage og likna dei Skronom Kaas fortalde i gamle Dagar, so det var den Skyldskapen med honom, Aarhauga stakk i meg. Eg skjøna vel Meiningi, men tok det tøygt og med
