— 128 —
du høyrde var det ævelege, einslugne Slapse fraa Vats-Troi ovanfor Stugo og, kannhende, Maale paa ein Rupesteg uppi Lidi ein hende Gong.
Tridje Kvelden me var paa Sætri kom gamle Jon Rottem og Sonen hans og vilde faa Far med aa draga Not paa Melingen, dei trudde det no gjekk for seg for Isen si Skuld og hadde god Vom um Fisk, for dei plaga faa gjildt med di same Isen gjekk av. Jon budde paa ei Sæter paa hi Sida av Melingen og livde heruppe Aare rundt; han hadde baade Baat og Not og tok sume Tidir gjildt med Fisk. Far vilde gjerne vera med deim og eg laut no alltid verta med, for einsleg hadde eg ikje tort aa legje att, um det hadde goldi Live. Eg maatte koke ein Umgang Kaffe fyrr me tok avstad og eg fekk Ros for Kaffeen, baade av dei tvo Framandkarane og av Far.
So bar det iveg ned til Vatne og me rodde over til hi Sida, der dei beste og meste Notvarpi var. Men Isen var seigare hell Jo tenkte og det beste av alle Varpi, „Grimen“, let det seg ikje gjera aa draga, det var berre dei tvaug „Mørvarpi“, „Staarrvarpi“ og eitt til som var so isfrie, at dei var dragande. Eg vart sett til aa „gjera paa“ eine Toge og fylgde etter honom Jo med „Togmerri“ ytst paa Landbakken. Eg kjende vel Gamlen for han var Reinsskyttar og hadde fylgt Far i Fjelle i Ungdomen, difor var han heime ein og annan Gong um Sundagane. Naar han var i Godlage var han tulug og godsleg og i Kveld var han paa rett Møle; han var ned-i Broklumma etter den store „Alnakdaasen“ som eg tykte var so gjild kvar Gong eg saag han — „han er blank no, me fær nok stødt Ver no ei Tid; han er god Ver-Spaaar denne Karen,“ sa han Jo. Dimed skar han av ei Buss, ja eg har aldri set slik Buss, eg er stø um ho var gode 3 Tumar, og ringa ho etter nedre Tannhalde under Lippa. Eg vil ikje seja han Jo Rottem vart væn over Munnstykke etter dessa, men paa den Gjerdi gjorde han det stødt og han saag inderleg velnøgd ut, senda ut urimelege Bløytur til ymse Leid no og da, medan han laag i og drog paa det tjukke Bustetoge og lagde det i Lykkjur ned paa Strandi.
Det gjekk grepa med Fangsti og det var gjild Moro naar det
