28 fara — fctis Det kjem stundom Fant av Folk, og Folk av Fant. Det sinnst allstad Fant imillom Folk, og Folk imillom Fant. (Østl.). D’er mangein Fant i fagert Skinn. (Trondh.). D’er ikkje alt Fant, som gjeng i fillutte Klæde. — Ein skal ikkje sjaa Fanten paa Fillorna. D’er Fant, som Fant skal tugta. Det kjem ikkje alle Fantar i Fangehuset. Største Fantarne hava beste Lukka (—fyre ei Stund). .: S, “ G . .:, FsIe F3A:k gel“F. äM.: ch’T’ll’—o I1:I31k:szl:rnr-Bkr thoq:g:tet l3:fk.kwadet schall Naar Fantestaven er vorden varm i Handi, so er han ikkje god aa sleppa. (Hall.):s— Den som er vant til Tiggerlivet, vil nødig opgive det. sata. Ein lytt fara etter Folke-fedom. D’er best aa fara, som fort er. — Aa fara som fort lat vera din Sed; den høgt vil kliva, fell ofta ned. (Af en am el Bise). C—iHt Hatt fara kvart ein oit, ein ser ikkje fraa seg sjaa-. FTrondlF. Ogsaa kortere: Det ser ingen burt fraa seg jølv. ( ald). Far spaklege fram z det fpyrst minst. (Brugt i andre Foeatet, k. Ex. „Bandre varlege“ o.l.v. — S. „Vcl“. Farande Mann fær taka kvat som fyre fell. D’er mangt, som farande fylgjer. lReifendeFolkføre adfeinigt med tsjgi ialfald Reiseminder eller Rygter). Jf. Isl. Mange er thad, um fsm:ela ..v Su- fast. Den som er fast, han slepp aa binda seg. Det som er fast, er lett aa fanga. „ “ fasta. Han fastar ikkje for lenge, som fær ein god Dag- verd. (El. Dogurd). “ Fat. Ful1e Fat skal ein varlege bera. Tome Fat hava ille til svange Magar. Det verd eitt til Fat, naar ein fyrst heve Mat. fatig“ (for faatok). D’er alle fatige fodde. —— D’er ingen so fatig, som daa han var fodd.
