og Eng. Ho kallar, og ho ropar, men so stilt og mjukt, og Tonarne sviva liksom ei Vigsla utyver alt Landet. Det er Fred, berre Fred slik ein Sundagsmorgon.
Men kvar hadde Klokkaren vortet av, han, som skulde styra Songen i Kyrkja? Han plagad inkje vera sidste Mannen, han. Folk, som var tidlegt ute i Kyrkjeferdi, plagad ellest at sjaa honom, lenge fyrr Presten var ferdug, rugga nedetter til Prestegarden Sundagsmorgonen, i finaste Stellet sitt, med Kyrkjebøkerne under Armen og Hovudet litt paa Sneid. Men idag var det ingen Klokkar korkje hjaa Presten elder med Kyrkjegrindi. „Han heve vel vitjat ein og annan paa Vegen,“ meinte mange, men kvar han var, det kunde ingen drøyma um. „Han Nils søv godt idag,“ sagde andre, som kom til. Men var det nokon, som inkje hadde fenget Svevn paa Augom, so var det han Nils, Stakkars Nils! han hadde havt ei strævall Nott. Og Strævet hans var inkje ferdugt endaa, for daa Klokka tok til at ljoda, stod han Nils paa Strondi med Bjørnstadkanten, tett attmed Baaten sin, studd til ei diger Reka — og gret. Det fyrste, han gjorde, daa han no vel hadde siglt nedetter alla Tropperna og skurat burtetter Tunet, var at risa upp og kjenna etter, um Bein og Brok var heile. Han kunde inkje skyna, kvat dette skulde tyda paa nokon Sed og Vis. Arne, som hadde voret so lækker og fin, daa han hadde rødt med honom um Bergit, han hadde no rundjulat honom fyrste Gongen, han gjekk paa Friarferd. Slikt kunde han inkje verta klok paa; han stod der, gnikad seg og grundad. Korleides det no hadde seg elder inkje, so fann Klokkaren, daa han hadde rettleidt seg litetvetta, at det besta var at skunda seg heim det snøggaste, han vann, og inkje segja eit einaste Ord til nokor livande Saal.
