Side:Garborg - I Helheim.djvu/123

Skalden.

Saart under Domen tung maa Skalden kvide,
som hugtryllt sveik si Songmøy vigd og vald.
Snart glødd i heite Skam hans Sjæl maa svide
og snart han skjelve maa i Rædsle kald.
Og aldri, aldri kann han ut faa lide,
for di han vart ein Ljugar for ein Skald.
Ja gjekk han Æva lang i Syrgjeklæde,
han bøter aldri upp det spillte Kvæde.

Eg skulde songi det som ung meg glødde
i Elsk, i Glede, i den heite Harm,
det Liv som nytt igjenom Strid seg fødde,
den heite Vilje og den sterke Arm,
den Hug som saar i svære Offer blødde,
og endaa gav og gav i Kjærleik varm.
Men kloke Sjølvhug kald med Lygnir sine
eg skulde banna ned i Helheims Pine.

Eg skulde lært dei herresjuke skjelve,
som høgg og riv med Tonn og kvasse Klo,
og vil sitt Velde yvi Verdi kvelve,
og syg seg mette av uskyldigt Blod,
og øyder Arbeid, trampar Eng og Kjelve,
som rik med Gras og heilag Aaker stod;
ja Herrens Dom i Songen skulde jalma,
til Valdsmenn brotne ned i Mold var malma.