Men uppe i Taarne, i Myrkre utanfyri,
der spøkjer det vonde; der heksar
Trollkjeringar med svart Kunst,
og spinn Uraader, og lyser Ubøner,
og sender Vanhug og Vantrivnad ut
yvi dei, som ikkje stengde for Dører
og Tankar med Vigsle og Kross og
det heilage, sterke Fadervaar. Og
Midnettes Bil naar alt søv, stig or
vanstelte Graver Sjælene som ikkje
fekk Fred, og søkjer heim att til det
dei elska paa Jordi elder hata.
Himmelbru er Kyrkja, og Helgrind, Porten millom der uppe og der nede og her, det store Vegskìl og Vegamot. Her lever det ukjende, Magterne, dei høge og dei laage, det som spinn Lagnaden og raar for alt Liv. Og naar Folke møter til Helg, so er det Helg. Gud er tilstades sjølv, Faderen, Sonen og Anden; men utanfor sit den vonde og bit seg i Fingrarne; for no hev han inga Magt. Og gjenom Ord som Verdi ikkje forstend, klaarnar fram
