forplikte seg på, at glunten såg syner. — Da e ikkj ver før ram’n, tess meir før folk, sa han, snudde skråa i munnen og rette på den lange, magre kroppen.
Men glunten heldt på sitt. Han hadde så tydeleg set eit segl noko langt utpå, utimot Storøya, som låg midt ute i fjordgapet.
Karane herde seg utanfor veggen og til å stire utimot veret og sødvesten. Det var då mest utenkjeleg at nokon vilde freiste Vårherre ein slik dag. Men det kunde ju vere einkvan som kom fordreven. — — — — — — — — — —
Lei om ei tid fekk fleire auga på seglet. Det var ikkje stor vengen som var oppe. Og når rokkarane kom var det lange stundene ingen ting å sjå.
Kven hund’n kunde det vere? spurde karane kvarandre. Her var då vel ingen av gardsens folk ute no! — — — —
Han Anders i Vika tok seg over skallen. – Du skal sjå da e Moglunten så e ut å færest. Han reist om måndagen til Bindalen å skull hent ny båt.
— Han e då vel nyli komen a Finnmarka? spurde han Per på Neset.
— Ja da e ikkj meir enn vel ått daga si han kom heim. Men måndagen va alt glunten innom hos me å lånt gammelsegle mett tel å segl nybåten heim me. Han ligg ikkj leng i røyten den Moglunten, da skal ver vesst, heldt han Anders i Vika fram.
