ifjor slike lottar som småbåtkarane. — —
Han Johan i Vika tala seint og verdig, som det var Vikafolket si vis å gjere. No og då saug han på langpipa og sende store røykskyer ut i romet. Han hadde hegda det beste til sist: — Det var kanskje kjent for han Kristian, at han Sivert og han Edvart vilde slå lag med han på halvfjerroringen, dersom det ikkje vart fullt mannskap å få til nyåttringen. — — —
Vikaprinsen stansa aller så lite; såg så faderleg på han Kristian og heldt fram, at det var skit det same, sidan dei hadde begynnt å snakke om rolag: Kunde han få part i båten, skulde han slå seg med. Ikkje så at han vilde vere høves; han visste det var slik god kar som kom til å sitte i atterromet, at han på langt nær kunde fylle romet så godt. Men han var no komen såpass langt opp-i åra, at han gjerne vilde ha litt for seg sjølv. Og han syntest ikkje dette kravet var urimelegt heller, når han sjølv hadde båt ståande i naustet og mesta mannskap tinga. — — —
Han Kristian sat og leika med huva på eine kneet, hard og kald og tilstengd. Det var sant; Vikaprinsen spela sine kort godt. Han meinte seg no visst å ha alle trumfane på si hand. Fekk han ikkje no sin vilje igjenom, skulde åttringen bli ståande heime.
Han hadde alt underkjøpt karane hans, høyrdet det ut til. Og det var vel ikkje tvil om at det var så.
