II.
Han hadde prøvt å tinge mannskap i vår i
Lofoten. Det var best å ha alt greitt frå
våren av. Lei ut på hausten var det alltid verre
å få fatt i folk. Dei som det var noko tak i,
var då jamt skipa. Så måtte ein nøgje seg med
skrapet og skrotet. Og det var ikkje slik han
tenkte seg det når han skulde ro båt. — — — —
Men han merka snart at folk tok han ikkje alvorleg, når han snakka til dei om at han trong mannskap. Han tenkte då vel aldri på å ro høvesmann, han — 17-åringen — og Moglunten!
– – –
Då vart han heit og harm, og let det vere. Det var best han synte folk, at det var rame alvoret hans dette. Når båten stod der, måtte det vel alltid bli ei råd med å få han mennt.
Men det vart nok ei vanskeleg vending å klare; det skjøna han altfor vel no. Anten var dei alt skipa dei han snakka med, eller dei skulde ikkje til Lofoten. Fiska no var slik, at det var betre å kome seg inn på eit anlegg. Der visste ein då kva ein hadde. — — — — Dei kunde i allfall ikkje love noko no.
– – –
Folk vart så forunderlege når han bar fram
