Side:Brandt - Forelæsninger over den norske Retshistorie 2.djvu/352

Denne siden er korrekturlest

29, 30, 43, jfr. V. 6 og 7^[1] og B. R. 29). Her er det naturligvis den Mishandlede, som selv har at udsende Pilen: var han ikke istand til at tale, kunde han vænte, til han havde faaet sin Førlighed igjen, hvilket var lige saa gyldigt, som og det var skeet samme Dag. Havde tvende gjensidig fornærmet hinanden, og hver for sig tilstevnet Ørvarting, og de saa kom til Femtertinget, skulde den, der først havde udsendt Pil, først føre sine Vidner, og derefter den anden, og først efter at begges Vidnesbyrd var granskede (rutt) og bedømte af Tingmændene, skulde Dom afsiges. Æskede Nogen Dom, førend Modparten havde ført sine Vidner, havde han tabt sin Sag. – Fremdeles foreskrives Udsendelse af Pil af alle

↑ F. L. IV. 30: Ef maðr verðr sárr í heraði; ør skal fara at því sári ok þing at hafa. En ef hann vill á þing ganga, er særði manninn, þá æsti hann sér griða, en bœndr skulu selja hánum grið, sem løg eru, ok svá af þingi, fimm nátta grið á sumarsdegi en hálfs mánaðar á vetrardegi. … en synjast manni þinggøngu þá má þann mann eigi útlagan gera á þvi þingi; en síðan eptir þat þingit, þó at hinn verði dauðr ór sárum, þá varðar þat ekki búandum, en bani útlagt. – F. L. V. 6 (udfyldt af Hkb. 33): Ef maðr er eigi fœrr til þings, sá er særðr er, þá fari sá eptirmælandi hans, er réttr er, hvárt sem þat er með frændsemi eða umboði, til, ok skal selja grið ok festu taka eptir því sem hinn sári; en þau grið ok þá festu skal hann svá halda, ok allir hans frændr, sem hann hafi sjálfr festu tekit ok selt grið. En ef sá atburðr verðr, at menn særast eða ljóstast, ok er hvárgi til þings fœrr, ok festir hvárrtveggja eptirmælandi øðrum slíkt, er løg eru, eða umdœmi góðra manna, þá skal sú festa standa ok griðsala af hvárstveggja hendi at jafnfullu, sem þeir hefði sjálfir grið selt ok festu tekit, ok fé þeirra í veði, er verk gerðu hvárrtveggja við annan, en eigi þess, er festi, nema svá sé skilt. En ef maðr andast ór sárum, þá skulu arfar því máli skipa eptir góðra manna umdœmi; sjálfr, verðr hann heill, til allsættar; en eigi hinn, er festu tók, nema hann sé arfi. – 7: En hvervitna þess, er menn vinnast á með vandræðum, ok verða tvinn ørvar-þingin ok í sínum stað hvert, ok koma báðir til fimtar-þings, þá skal sá vitni fyrri flytja, er fyrr skar ør upp, ok njóti þar vitna sinna allra þeirra, er hann hefir til; en hinir hlýði meðan, ok standi údœmt mál þeirra til þess, er hvártveggi hefir rutt sín vitni; en bœndr meti vitni þeirra. En ef aðrirtveggja leggja fyrr dóm á, ok troða þing ok vitni hins, þá hefir sá fyrirfarit sókn sinni, en hinn sekr þrem mørkum, er dóm lagði á, en hverr annarra baugi, er vápn hélt upp; en hinn hafi sitt mál, er á løgum stendr.

[1] F. L. IV. 30: Ef maðr verðr sárr í heraði; ør skal fara at því sári ok þing at hafa. En ef hann vill á þing ganga, er særði manninn, þá æsti hann sér griða, en bœndr skulu selja hánum grið, sem løg eru, ok svá af þingi, fimm nátta grið á sumarsdegi en hálfs mánaðar á vetrardegi. … en synjast manni þinggøngu þá má þann mann eigi útlagan gera á þvi þingi; en síðan eptir þat þingit, þó at hinn verði dauðr ór sárum, þá varðar þat ekki búandum, en bani útlagt. – F. L. V. 6 (udfyldt af Hkb. 33): Ef maðr er eigi fœrr til þings, sá er særðr er, þá fari sá eptirmælandi hans, er réttr er, hvárt sem þat er með frændsemi eða umboði, til, ok skal selja grið ok festu taka eptir því sem hinn sári; en þau grið ok þá festu skal hann svá halda, ok allir hans frændr, sem hann hafi sjálfr festu tekit ok selt grið. En ef sá atburðr verðr, at menn særast eða ljóstast, ok er hvárgi til þings fœrr, ok festir hvárrtveggja eptirmælandi øðrum slíkt, er løg eru, eða umdœmi góðra manna, þá skal sú festa standa ok griðsala af hvárstveggja hendi at jafnfullu, sem þeir hefði sjálfir grið selt ok festu tekit, ok fé þeirra í veði, er verk gerðu hvárrtveggja við annan, en eigi þess, er festi, nema svá sé skilt. En ef maðr andast ór sárum, þá skulu arfar því máli skipa eptir góðra manna umdœmi; sjálfr, verðr hann heill, til allsættar; en eigi hinn, er festu tók, nema hann sé arfi. – 7: En hvervitna þess, er menn vinnast á með vandræðum, ok verða tvinn ørvar-þingin ok í sínum stað hvert, ok koma báðir til fimtar-þings, þá skal sá vitni fyrri flytja, er fyrr skar ør upp, ok njóti þar vitna sinna allra þeirra, er hann hefir til; en hinir hlýði meðan, ok standi údœmt mál þeirra til þess, er hvártveggi hefir rutt sín vitni; en bœndr meti vitni þeirra. En ef aðrirtveggja leggja fyrr dóm á, ok troða þing ok vitni hins, þá hefir sá fyrirfarit sókn sinni, en hinn sekr þrem mørkum, er dóm lagði á, en hverr annarra baugi, er vápn hélt upp; en hinn hafi sitt mál, er á løgum stendr.

[1]