Denne siden er korrekturlest
havde sin Plads inden en særskilt Indhegning paa Tingvolden (vébønd). Denne ansaaes hellig, og hvis den voldelig brødes, ansaaes selve Tinget splittet[1]. Lagrettesmændene maatte ikke forlade sin Plads uden Nødvendighed, og heller ingen Uvedkommende træde indenfor Vebaandene[2]. – Lagretten bestemte selv den Orden, hvori Sagerne skulde foretages; Tingtiden varede hver Dag fra Solen var i Øst (Kl. 6 Morgen), til Non (Kl. 3 Efterm.), og i den Tid var al forstyrrende Spisen og Drikken forbuden (F. L. I. 3[3]; M. L. I. 3). – Tingfre-
- ↑ Se den højst interessante Skildring af Tvisten mellem Egil Skallagrimssøn og Berg-Ønund paa Gulatinget 934; Egils Saga Kap. 57.
- ↑ F. L. I. 2: Ármenn ór fylkjum øllum skulu gera vébønd her á þingvelli. En svá víð skulu vera vébønd, at (þeir) hafi rúm fyrir innan at sitja, er i løgréttu eru nefndir. Ármenn skulu nefna i løgréttu svá marga, sem mælt er ór fylki hverju. [Nefna skal innan ór Þrándheimi fjóratigu manna ór fylki hverju, en útan ór Þrándheimi sextigu manna ór fylki hverju;] ok þá menn skal í løgréttu nefna, er elztir eru ok gegnstir. Eigi skulu lendirmenn koma í løgréttu, nema búendr gefi leyfi til. Svá er ok mælt, at engi maðr þeirra, er eigi er nefndr, skal fyrir innan vébønd setjast, nema hann sekist mørk. Allir menn skulu í løgréttu sitja, þeir er í eru nefndir, meðan menn vilja þing hafa, nema hann gangi at staðar; en ef harm gengr ór løgréttu fyrir útan vébønd í annan stað, þá er hann sekr mørk talinni. Þeir menn, er í løgréttu eru nefndir, skulu dœma løg um þau mál, er hingat eru skotin at þingskotum réttum, eptir því er løgbók segir, ok um þau mál, er menn leggja hendr sínar saman fyrir váttum tveim, er þat vitni kemr fram. En allt þat, er bók skillr eigi, þá skal þat hafa ór hverju máli, er løgréttumenn verða allir á eitt sáttir, ok réttast er fyrir guði. – Jfr. Hertzberg, Proces S. 121–2.
- ↑ Þat er rád ok boð Eysteins erkibiskups ok ásjá hinna vitrastu manna, at menn skulu fastandi til þings ganga, ok sœkja þing, þá er sól er í austri, ok vera á þingi til nóns. En prestr sá, er bók skal ráða, hann skal ringja miklu klokku, þá er hann vill með bók til þings ganga; en þeirri klokku skal eigi til annars ringja, meðan þingit stendr. En ef nøkkurr slæst í mat eða í munngát, ok rœkir þat meir en þingit, hann skal enskis síns máls eiga uppreist á þvi ári, hvat máli sem hann á at drífa á Frostuþingi. Munngát skal eigi til Frostuþings bera, hvárki til sølu ne annan veg; en ef borit verðr, þá er upptœkt, ok eigu þingmenn þat.
