76.
Døyr fe;
døyr frendar;
døyr sjølv det same.
Men ordet om deg
aldri døyr
vinn du eit gjetord gjævt.
77.
Døyr fe;
døyr frendar;
døyr sjølv det same.
Eg veit eitt
som aldri døyr,
dom om daudan kvar.
84.
Paa møyar-ord
er uvisst aa lite
og paa det som kvendi kved.
For paa kvervande hjul
deira hjarto var skjapte,
brigd i brjose lagd.
91.
No berrleg eg mæler,
for baae eg kjenner,
bragd hjaa gutom òg bur.
Fagraste talen
hev falskaste meining,
og klokaste drosi vert daara.
93.
For elskhugen din
ingen mann skal
gjeva deg last og lyte.
Ofte klok mann fell,
der faamingen stend,
for eit ovfagert andlit.
96. (102).
Mang ei god møy,
det merke du kann,
sviksam er imot sveinar.
Eg røyne det fekk,
daa den raadkloke drosi
eg freista løynsk aa lokke.
Hardt meg hædde
den hugstore møyi,
og inkje det vive eg vann.
Det eg røynde,
daa i røyri[1] eg sat
og drosi hugen drog.
Liv og lyst
var den ljuve møy meg,
endaa eg aldri ho fekk.
98. (97).
Paa bolster-kvile
Billings møy
eg solbjart fann i svevn.
Jarls vyrdnad
lite verd meg tottest,
skulle eg møyi misse.
- ↑ {[sp|Røyr}}, sèv, sjogras/
