Side:Edda-kvæde, Gudekvæde.djvu/12

— 4 —

24.
Born dei ól
uneleg saman,
het Hal og Dreng,
Hold, Tegn og Smed,
Breide, Bonde,
Bundinskjegge,
Bue og Bodde,
Brattskjegg og Segg.

25.
Enn var det døtrar
med desse namni:
Snót, Brur, Svanne,
Svarre, Sprakke,
Fljod, Sprund og Viv,
Feima, Ristil.
Hev bonde-ættir
sitt upphav fraa deim.

26.
Gjekk Rig derifraa
radne vegen,
kom til ein sal,
mot sud horvde døri,
opi ho stod,
ring var i stolpen.
Gjekk han so inn,
golve var straalagt.

27.
Saag mann og kone
kvarandre i augo,
Fader og Moder
med fingrom leika.
Mannen sjølv
snudde strengir,
smidde bogar
og skjefte pilir.

28.
Fruga gav ans
paa armane sine,
strauk yvir line,
sterte^[1] ermar,
batt upp skrud.
Dings^[2] var i bringa,
sid var kjolen
og serken blaaleitt.

29.
Rig kunde deim
raadir segja,
munde seg setja
midt imillom,
med mann og kone
paa kvar si led.

30.
Fann daa Moder
mynster-duk fram
av bjartaste lin
og breidde paa bord
Lagde so brotar
av braud paa duken
tunne, kvite
kveite-leivar.

31.
Paa bord ho sette
sylvlagde fat,
slikjande flesk
og steikte fuglar.
Vin var i kanne,
krota var staup.
Dei drakk og drøste,
med dagen leid.

32.
Rig kunde deim
raadir segja,
reis han so upp,
reidde seg seng.
Midt i lego
lagde han seg,
med mann og kone
paa kvar si led.

1. Sterte, strame (Hall., Rom.).
2. Dings, sylgje.